بلندترین درجه احترام و بزرگداشت بعد از الله و پیغامبرش از والدین است بخصوص مادر که ( زن ) است ، میباشد .

بلی زن = به مادر + خواهر + دختر + همسر = زن . مادر همان زن که دیروز دختر و خواهر بود واکنون مادر است .

 این کلمه زیبا ، فاخر با شکوه و والا ، مربوط آن موجودی ست که رضایت او به لایتناهی پیوسته ( زیرا زیر قدوم او( مادر) جنت معلی است .

 پس باکدام معیار می توان این دریای بی پایان و این جان سودا زده و تهی از زشتیها و حقارتها را شناخت ؟ بلی ! مادر( زن )است

 شناخت این موجود پر ارزش شاید هم در دسترس ما نباشد ، ولی ما به فضای گسترده روح ومحبت بی کرانة او ممکن راه داشته باشیم .

زیرا جهان هستی برمحور این زیبایی درحرکت است ، بلی این مادر (زن) است .که اگر این نیروی پر جاذبه و حیات بخش را ازکاینات بگیرند ،

 قطعی است که جهان عنصری سرد و خاموش خواهد ماند ، زیرا سبب پیدایش همین مادر ( زن ) است .

ولی با تأسف همچون دیگر ارزش های حقیقی بنا بر جهالت ،

 روابط نا مأنوس و عدم شناخت از این عطیة الهی بنا بر اغواگریهای بیگانگان وعدم شناخت از موقف ، مقام و مرکزیت ،

خودش توسط خودش (زن ) در خانواده و محیط اجتماعی و جهانی ،

 نکته ئیست قابل تأمل و باز نگری !! امروز اکثر زنان نه تنها ازسائر حقوق محروم اند بلکه بیجا و بیجهت لت وکوب میشوند ،

 در بد و بدل عوض خواستهای تعدادی ، فدا و قربانی میشوند و مثل متاع بازار در معرض فروش و معاملات تجارتی و سیاسی قرار دارند !!
من خود نمی روم ، دگری می برد مرا - نابرده باز سوی تــــــو ، می آورد مرا
کالای زنده ام که به سودای ننگ و نام- این می فروشد آن دگری می خرد مرا
یکبار هم که گردنه امن و امان نبــــود- گرگی به گله می زند و مــــی درد مرا
در این مراقبت چه فریبی است ای تبر - هیزم شکن برای چه می پرورد مـــرا ؟

 

 

پشیمان ز گفتار دیدم بسی                                              پشیمان نگشت از خموشی کسی

آدمی مخفی است در زیر زبان                                          این زبان پرده است بر درگاه جان

مگو راز    دلت    با    هر کسی     باز                                 که  در   دنیا   نیابی  محرم   راز

چه گویم که ناگفتنش بهتر است                                        زبان در دهان پاسبان سر است

بس سر که فتاده ی زبان است                                            با یک نقطه زبان زیان است

مرد خاموش در امان خداست                                              آدمی از زبان خود به بلاست

سخن تا نگویی بر آن دست هست                                     چو گفته شود یابد او بر تو دست

سخن   تا نگویی  بود  زیر  پای                                    چو گفتی ورا     بر سر تست جای

گر خبر داری ز حیّ لایموت                                                بر دهان خود بنه مهر سکوت

هر که می خواهد که باشد در امان                                      مهرمی باید نهادن بر دهان

ضمیر دل خویش منمای زود                                               که هر گه که خواهی توانی نمود

اگر طوطی زبان می بست در کام                                       نه خود را درقفس می دید و نه دام

مگو ناگفتنی در پیش اغیار                                                نه با اغیار با محرم ترین یار

جواهر به گنجینه داران سپار                                              ولی راز را خویشتن پاس دار

بسیج سخن گفتن آنگاه کن                                              که دانی که در کار گیرد سخن

تو را خاموشی ای خداوند هوش                                         وقار است و نا اهل را پرده پوش

ندهد مرد هوشمند جواب                                                  مگر آن گه کزو سؤال کنند

اگر جز تو داند که رأی تو چیست                                          بر آن رأی و دانش بباید گریست

تا مرد سخن نگفته باشد                                                   عیب و هنرش نهفته باشد

اگر مردی زبان خود نگهدار                                                 ز کذب و غیبت و بهتان و آزار

خاموشی به که ضمیر دل خویش                                       با کسی گفتن و گفتن که مگوی

ای سلیم آب ز سر چشمه ببند                                          که چو پر شد نتوان بستن جوی

تو پیدا مکن راز دل بر کسی                                               که او خود بگوید بر هر کسی

ندهد مرد هوشمند جواب                                                   مگر آن گه کزو سؤال کنند

به پای شمع شنیدم ز قیچی پولاد                                      زبان سرخ سر سبز می دهد بر باد

ای زبا ن هم آتش و هم خرمنی                                         چند این آتش در این خرمن زنی

ای زبان ، هم گنج بی پایان تویی                                        ای زبان هم رنج بی درمان تویی

مزن بی تأمل به گفتار دم                                                  نکو گو اگر دیر گویی چه غم

صرّاف سخن باش و سخن بیش مگوی                                چیزی که نپرسند تو از پیش مگوی

کم گویی و گزیده گوی چون  در                                          تا ز اندک تو جهان شود پر

به نطق آدمی بهتر از دوّاب                                                 دو لب بسته به ، گر نگویی صواب

سخندان پرورده پیر کهن                                                   بیندیشد آنگه بگوید سخن

سخن آن گه گو ،چه با دشمن چه با دوست                        که هر کو بشنود ، گوید که نکوست

چون نداری مایه از لاف سخن خاموش باش                   خنده رسوا می کند ، آن پسته ی بی مغز را

چیزی که نپرسند تو از پیش مگوی                              کم گوی و به جز مصلحت خویش مگوی

دادند دو گوش و یک زبانت دادند                                یعنی که دو بشنو و یکی بیش مگوی

هر که خاموش است ،عقلش کامل است                   پر سخن گفتن نشان جاهل است

چه نیکو داستانی زد یکی دوست                             که خاموشی ز نادان سخت نکوست

اگر چه پیش خردمند خاموشی ادب است                  به وقت مصلحت آن به که در سخن کوشی

دو چیز طیره ی عقل است  دم فروبستن                    به وقت گفتن و گفتن به وقت خاموشی

زبان درکش ای مرد بسیار دان                                 که فردا قلم نیست بر بی زبان

ز زخم سنان پیش زخم زبان                                  که این تن کند خسته و آن روان

ولی آنجا که باشد جای گفتار                          خموشی آورد صد نقص در کار

هوشدار تا از پرتگاه هلاکت نجات یابی :
چرا متوجه نمیشوند ! آنچه که امروز به وقوع می پیوندد نتیجه پندار و عملکردهای دیروزست وآنچکه فردا تحقق خواهد پذیرفت ، نتیجه پندار و کردار امروز است .واین همه ریشه در باورها (عقاید) آموزش ، پرورش، فرهنگ ، تمدن و ارتباطات ، افراد ، جوامع در اجتماع است که مُعرف چگونگى ( فهم ، مدیریت و.. معاشرة ) زندگى اجتماعى ، اقتصادی و سیاسی آن محیط و سرزمین است . و بیانگر هویت افراد و تمدن آن جامعه است ( از اینرو چرا در بینش ، باورها و ... معاشرة درونی و بیرون مرزی خود تجدید نظر و دقت نه می کنیم ؟ ) .
میدانیم که جهان امروز نظر به تسهیلات وسایل ، وسایط و ارتباط رسانوی و مهاجراتی و.. ، شکل دهکدة را بخود گرفته که از همین تعامل و ارتباطات و تماس های چه اجتماعی(اخلاقی)و اقتصادی و سیاسی ملل ، همه از همدیگر معنا ومفهوم می گیرد .که باز هم ، تأثیرات این معنا و مفهوم و واقعیته...ا ، ریشه وشکل گیر ازهویتها، ایده ها، فرهنگ ها ، مکتبها و فعالیتهای اقتصادی، اجتماعی وسیاسی است واین فرایند امروز هرچه بیشتر از دایرة بسته ی مرزهای جغرافیایی درتوسعه وگسترش است . پس خواهی نخواهی، ظهور این گستره ، الهام بخش ونقش آفرین کرکترها، شخصیتها، درنسل بشریت امروز وآینده، با تأثیرات عمیق اقتصادی، اجتماعی، سیاسی وعقیدتی(اخلاقی وفکری) مثبت و منفی خود بوده و است ، و نظر به فرهنگها و باورها ( عقاید ) از لحاظ مثبت و منفی بودن آن از یکطرف منفعت انگیز و از جانبی در مواردی باعث اصطکاک وتصادم و زیان های جدی نیز است و میباشد .
نکته عطف ما در همینجاست ، چون تقاضای منفعت یک امرطبیعی است برهمین اصل همة ( مردم ) کشورها و قدرت های منطقه و جهان در پی گستره های اهداف استراتیژیک ومنافع اقتصادی و...سیاسی خود اند ، از همین ملحوظ و بر همین مبنا درصورت تصادم و ایجاد موانع و یا در رویارویی و اصطکاک قرارگرفتن منافع ، فرهنگها وتمدن ها ،کشورهای به اصطلاح متمدن غربی و نظام های قدرت مند جهانی برخى فرهنگها را ، به عقب ماندگی و یا تحدید گری و یا هم بنام این و آن ، متهم و غیرخودى لقب داده و میدهند تا آن موانع را از راه خود بردارد و به اهداف خود برسند .
پس شناخت این جریان با شاخصه های آن از نکات اهم و باارزش روز و مسئولیتها افراد و اجتماعات بخصوص امت مسلمه است تا با تأمل و تحلیل آن مرحله به مرحله به پیش قدم گذاشت . فلهذا روشنگری و ارائه معلومات علمی و تحلیل جو سیاسی ، منطقه و جهان و توضیح اهداف کشورها در مقایسه به موارد عقیدتی ، فرهنگی و ملی در چنین ماحول و شرایط از اولویت های جامعه محسوب شده تا افراد پیش تاز و نهاد های مربوطه در جوامع وظایف ومسؤلیت های و ارزشمندی تمدن و فرهنگ خود را بصورت کامل درک و تحلیل چگونگی اوضاع و معاشره و نیات جهانی را برای اقشار متفکر و سایر مراکز آگاهی دهی و رسانوی انتقال و ظرفیت سازی کنند تا سایرین به حقیقت این درک برسند و بفهمندکه امروز ، چه بخواهند یا نخواهند ، جوامع و جهانیان در فضای متقابلاَ اثرگذار با هم قرار دارند . از اینرو چگونگی واکنش ؛ و تقابل حرکات سیاسی ، اقتصادی ، اجتماعی ، نظامی و.. را باید عاقلانه و مدبرانه بسنجند و این توانمندی را باید داشته باشند .
مشو ز نالة نی غافل ای نشاط‌ پرست- که شمع انجمن عمر روشن از باد است
غبار هستی من ناله می ‌ دهد بر باد - دگرچه میکنی ای اشک وقت امداد است
زهست خویش مزن دم‌که درمحیط ادب- حباب را نفس سرد خویش جلاد است
نجات می ‌طلبی دانایی گزین ای دوست-که درطریق سلامت هوشیاری استاد است

ای صمیمی ای دوست

گاه و بیگاه لب پنجره ی خاطره ام می آیی

دیدنت " حتی از دور "

آب بر آتش دل می پاشد

آن قدر تشنه ی دیدار توام

که به یک جرعه نگاه تو قناعت دارم

دل من لک زده است

گرمی دست تو را محتاجم

و دل من به نگاهی از دور

طفلکی می سازد

ای قدیمی ای خوب

تو مرا یاد کنی یا نکنی

من به یادت هستم

من صمیمانه به یادت هستم

به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد
به جویبار که در من جاری بود
به ابرها که فکرهای طویلم بودند
... به رشد دردناک سپیدارهای باغ که با من
از فصل های خشک گذر می کردند
به دسته های کلاغان
که عطر مزرعه های شبانه را
برای من به هدیه می آوردند
به مادرم که در آینه زندگی می کرد
و شکل پیری من بود
و به زمین که شهوت تکرار من درون ملتهبش را
از تخمه های سبز می انباشت سلامی دوباره خواهم داد
می آیم می آیم می آیم
با گیسویم : ادامه بوهای زیر خاک
با چشمهایم : تجربه های غلیظ تاریکی
با بوته ها که چیده ام از بیشه های آن سوی دیوار
می آیم می آیم می آیم
و آستانه پر از عشق می شود
و من در آستانه به آنها که دوست می دارند
و دختری که هنوز آنجا
در آستانه پرعشق ایستاده سلامی دوباره خواهم داد

پسر کوچک مدتی بود که به کلاس پیانو می رفت و یاد گرفته بود چند قطعه را بنوازد.

 مادرش برای این‌که او را در یادگیری پیانو تشویق کند بلیت یک کنسرت پیانو را تهیه کرد

و پسرک را با خود به کنسرت برد.

زمانی که به سالن وارد شدند و روی صندلی خود نشستند

 مادر یکی از دوستانش را دید و پیش او رفت تا گفت وگویی بکنند.

زمانی که آن‌ها گرم صحبت بودند پسرک با کنجکاوی به سمت پشت صحنه رفت.

مادر که از گفت‌وگو با دوستش فارغ شده بود به سمت صندلی خودشان برگشت

 و با تعجب دید که پسرک سرجایش نیست.

در همین حین پرده کنار رفت و همه با تعجب پسر کوچکی را دیدند

 که پشت پیانو نشسته و قطعه کوچکی را می نوازد.

در این زمان استاد پیانو روی سن و به کنار پیانو آمد و به آرامی به پسرک گفت:

 نترس، ادامه بده. و خودش نیز در کنار او قرار گرفت

 و در نواختن گوشه‌هایی از قطعه کمک کرد. کودک نیز بدون هیچ ترسی به نواختن قطعه ادامه داد.

 این صحنه تمامی حاضران را تحت تاثیر قرار داد

 و شرایط بسیار هیجان انگیزی در سالن به وجود آمد.

حضور در این صحنه درست مثل حضور در عرصه زندگی است

 وقتی که احساس می کنیم مورد توجه هستیم سعی می کنیم

 نهایت تلاش خود را به کار گیریم، اما هنگامی که احساس می کنیم

 دست قدرتمندی از ما حمایت می کند،

با اطمینان و اعتماد به نفس بیش‌تری از زیبائی های زندگی استفاده می کنیم.

بار دیگر که در مسیر زندگی دچار دلهره و هراس شدید، خوب گوش فرا دهید

 حتما صدای او را می شنوید که می گوید: نترس، ادامه بده

ار کوی تو نشینم
خواهم که چه بینم؟
رخسار تو یارا
گر ماهی زمیم
بر رویت کشانم
توریِ زبانم
خواهی که چه باشم؟
بر دادن جانم
ماتمم چه گیری؟
ار دستم بگیری
التماس دستم
تو از ما بپذیری
ار جانی تو خواهی
گیرم که تو آیی

پاییز ثانیه ثانیه می گذرد، یادت نرود این جا کسی هست که به اندازه
تمام برگ های رقصان پاییز برایت آرزوهای خوب دارد.
 عمرت یلدایی، دلت دریایی، روزگارت بهاری
 یلدای خوشی را برایتان آرزو می کنم . . .