این روزها تا چشم کار می کند

تنهایی هست...

خیلی اوقات نامرئی ست...

همه هستند ولی کمتر دلی با تو محرم است...

زن و مرد دلخوشند که همسر اختیار کرده اند،اما هر یک در برابر هم حصاری دارند...

و هیچ یک را به حریم عاطفه و قلب خود راه نمی دهند.

گاهی اوقات دنیای مجازی نقش پر رنگی بازی می کند و دور شدن از احساسات و وظایف انسانی نسبت به هم...

گاهی یادشان می رود که با هم عقد مهر بسته اند، عقد تعهد، عقد پر کردن تنهایی های یکدیگر...

و حالا باید نقش یک مونس صمیمی را ایفا کنند...

آنجا که فاصله افتاد و تنهایی آمد...

دیگر هیچکس نمی تواند بصورت واقعی جای خالی آن را پر کند.

تنهایی با ازدواج از میان نمی رود...

تنهایی با نفهمیدن یکدیگر پررنگ می شود.